DOROTA KRAWCZYK poleca

Nakręcany pajacyk

Jedna osoba jest drewnianym pajacykiem (zgina się tylko w stawach, ograniczona

plastyka ciała), a druga człowiekiem, który za pomocą kluczyka zamontowanego w

plecach nakręca go w sekwencji na 1, 2, 3, by ten mógł ożyć. Improwizujemy w parach.

Lustra

Ćwiczenie w parach. Jedna osoba nadaje ruch, druga go odbiera w tym samym czasie i

zakresie. Ćwiczenie wykonujemy powoli, a ruchy, które proponujemy muszą być proste,

nieskomplikowane. Najważniejsze w tym ćwiczeniu jest skupienie i „złapanie” energii

partnera na takim poziomie, a nasze ciała będą poruszać się niemalże identycznie.

Etiudy

Etiuda na temat 1.

Wykorzystując doświadczenie z innych ćwiczeń tworzymy etiudę teatralną. Dzielimy

zespół na grupy około 5 osobowe. Każda otrzymuje jeden temat (klasa, u dentysty, w

sklepie, w ruchu drogowym, wojna, zabawa itp.). Zadaniem jest wymyślenie krótkiej sceny.

Tekst i ruch powinny być symboliczny i oszczędny. Pamiętajmy, aby etiuda miała początek

(postaci muszą jakoś pojawić się na scenie), rozwinięcie (najlepiej, gdyby pojawił się

konflikt), zakończenie akcji (najlepiej z puentą i zejściem postaci ze sceny).

Pamiętajmy o tym, że nie gramy tyłem do widza (chyba, że to celowy, świadomie użyty

zabieg reżyserski), o dookreśleniu postaci (kim jest, jaka jest, co czuje, jaki ma stosunek

do pozostałych), o wyrazistości postaci oraz o tym, że jeżeli pada słowo na scenie musi

trafić celnie do widza (dykcja, emisja, mówienie do przodu). Ważna jest świadomość bycia

na scenie, prawda w emocjach, w twarzy i w ciele, oddech.

Etiuda na temat 2.

Stwórz etiudę o radości, o miłości, o smutku, itp.

Etiuda inspirowana ćwiczeniami w parach 3

(pajacyk, pompka, wzrastająca roślinka itp.) - spróbujcie razem ułożyć historię lub

pozwólcie dzieciom samym coś stworzyć łącząc poprzednie doświadczenia.